Feest, vrouwen en verkiezingen

Als we vroeg op een snikhete dag de tempels van Sukothai gaan bekijken, is zelfs de kaartverkoper niet komen opdagen. We hebben het hele complex voor onszelf. In de stilte van de morgen laten alleen de vogels van zich horen. De antieke stupa's liggen slaperig te wachten, omgeven door oude bomen. Onderaan een trap naar een tempel schiet een slang weg. "Die lag daar lekker op te warmen" zeggen we precies tegelijk. Dat krijg je als je drie maanden vrijwel onophoudelijk in elkaars gezelschap verkeert. Tijd om naar huis te gaan!

Natuurlijk zullen we dit leven missen. De lange tochten door de velden, waar gekleurde vogels hun tropische geluiden laten horen. Waar bijna de helft van de huizen wel een winkeltje, eethuisje of stalletje voor de deur heeft. Waar in elk dorp met meer dan 10 inwoners een Wat (tempel) staat, met glinsterstenen, veel goud en vrolijke kleuren. Maar er zitten ook saaie stukken tussen. Het landschap is intussen voornamelijk vlak. Soms is het even alsof een reus in de verte de suikerpot liet vallen en zien we wat heuvels. Zoiets maken de Thai meteen tot beschermd nafuurgebied, want op hellingen kun je toch minder goed uit de voeten met grote landbouwwerktuigen. Het is de tijd van de suikerriet oogst; zwaar beladen vrachtwagens denderen ons voorbij. De wegen liggen vol dikke stengels en wij maar slingeren om die te ontwijken.

Zondag gaat Thailand naar de stembus om een nieuw parlement te kiezen. En er is iets te kiezen! Maar liefst 30 partijen tel ik op de posters die langs de wegen opgesteld staan. Niet dat het iets gaat veranderen hier, want het leger heeft sinds de staatsgreep van 2014 de senaat en daarmee de echte macht in handen. Maar de junta doet mee aan deze verkiezingen en zoekt op die manier legitimatie voor hun bewind. Om het makkelijker te maken hebben de partijen in elke provincie een ander lijstnummer, maar inmiddels kan ik de gezichten van de lijsttrekkers dromen. Het geeft in ieder geval iets te kijken op lange saaie stukken. 

Denk 'heetste dag vorige zomer in Nederland', tel er nog een paar graden bij op en dan heb je wat het hier is. Ook 's avonds koelt het nauwelijks af. Als we rond twaalven ons guesthouse bereiken in het kleine Si Satchanalai, blijkt er een marktje voor de deur te zijn.

Als we 's avonds in de relatieve koelte de markt oplopen, blijken er niet een paar, maar honderden, ja wel duizend kraampjes te staan! Het is één groot feest, dat maar liefst vijf dagen zal duren.

Er lopen verklede artiesten, er is muziek, een reuzenrad, schietenten en ballen gooien. Je kunt het zo gek niet bedenken of je vindt het hier. Hoeden en petten en damescorsetten.

Iedereen die ergens thuis te veel van had, heeft een kraam. De kramen varieren van kleedjes op de grond tot hele kledingwinkels en eethuisjes. Er zijn kramen met hele wanden verse knoflook, zakken met rode pepers en balen tabak.

Met fruit, groente, maar ook kant en klare curries en insecten hapjes.

Suikerspinnen, wafels, geroosterd vlees, opgespieste vissen. Men frituurt, kookt en barbequed en ondertussen is het snik- en snikheet.

Wij vluchten onze hotelkamer met airco weer binnen. Maar de markt gaat door. Deze mensen zitten de hele dag buiten, onder het doek van de kraam, waar men ook overnacht.

In het midden van het feest bevindt zich de boeddhistische tempel. De monniken zijn hier hard aan het werk. Niet alleen wordt er constant gebeden -van 5 uur in de morgen tot tien uur s avonds klinkt een gebed uit de speakers-, er zitten ook monniken klaar, bij wie je de zegen kunt halen. Er zijn kaarsen om aan te steken, bloemen te offeren, gongs om op te slaan. De historische tempel, gebouwd in 1448, is getooid met feestverlichting; het reuzenrad staat er pal naast.

Toch zijn het de vrouwen die dit feest maken tot wat het is. Zij stallen de waren uit en beheren de kraam. Het is hun ding. Zij zijn het hart, het hoofd, het uithoudingsvermogen en de warme lach van dit spektakel.

Terwijl het feest nog een paar dagen doorgaat, fietsen wij alweer richting Bangkok. Toen we drie maanden geleden vertrokken, was het hier winter. Inmiddels is Thailand uitgebarsten in een explosie van kleur. Alles staat in bloei. Vogels vliegen met takjes rond.

Maps.me, de onvolprezen offline app, brengt ons elke dag naar een nieuwe streek. Soms rijden we langs grote wegen, om dan weer via achteraf weggetjes door de rijstvelden of kleine dorpjes te rijden. De verbijstering van de bewoners is vermakelijk. Dan zien ze ons een paadje van maar een halve meter breed inschieten en zakt de mond open.

Onze laatste stop voor Bangkok zal Ayuttaya zijn om, alweer, mooie oude boeddha's en tempels te bewonderen. Dinsdag vliegen we weer naar Nederland.