Noord Cambodja

Dit keer een bijdrage van Raymond. 

We maken een doorsteek van Siem Reab naar de grens met Laos. We hebben getwijfeld over de route maar toen we hoorden dat het allemaal asfalt was, waren we om: we nemen deze route door een desolate en arme streek van het land. Dat de nieuwe weg er ligt komt doordat de regering er strategisch belang bij heeft (dat staat in het boekje). Er is dan ook weinig sprake van toerisme op dit traject en onze enige zorg is nog om onderdak te vinden op redelijke afstanden van elkaar.

De Lucht

De wind staat al wekenlang uit het oosten en dat zal dus ook wel niet veranderen als we verder naar het oosten gaan. In de ochtend voel je bijna niks maar als de zon de lucht opwarmt begint de wind aan te wakkeren en ga je het in de benen voelen. De lucht is vol met rook en stof. Het is droge tijd en alles wat niet meer groeit, zo lijkt het, wordt in brand gestoken. Het is een landbouwgebied en soms rijden we langs cashewnotenplantages, dan weer maniok en rijstvelden. De variatie aan fruit op de markten is enorm groot en we vragen ons af of alles hier groeit. Uit de lucht komen ook de grootste varrassingen: we fietsen doodgemoederd als plotseling iets het spiegeltjes van de fiets van Raymond raakt. Het blijkt dat een grote doos van een tegemoetkomende vrachtauto op de weg is gestuiterd. Gelukkig is het nu maar een ding van piepschuim maar het had slechter kunnen aflopen.

Contrasten

In de stad onderweg, Prea Vihea, is er keuze uit hotels. In ons hotel nemen we een VIP-room met draaiende kroonluchter, houtsnijwerk bedden, airco, een toilet dat niet nat wordt als je doucht en uitzicht uit het raam. Dat kwam goed uit omdat we daar ook nog een rustdag namen omdat Raymond ziek was (inmiddels weer hersteld). 

In een dorpje waar we vroegen naar onderkomen kregen we een kamer in een ruimte waar meerdere mensen sliepen. Voor de goede orde: die kamer is dan open aan de bovenzijde. Het is niet duidelijk of het beddengoed verschoond is na de laatste gasten. De wc is gedeeld met andere mensen en is tevens de douche. Dat wil zeggen naast de wc is een reservoir waar je met een bakje water uit kunt scheppen om over jezelf heen te gooien, geen stromend water dus. Er is wel stroom gelukkig dus een ventilator houdt de lucht in beweging maar er is nog geen WiFi. In zulke situaties zijn we blij met onze eigen lakens en muskietennet. We zijn gewaarschuwd voor wat we in Laos nog tegenkomen. 

De grootste attractie

Als we fietsen horen we van opzij altijd kinderen "hello" en "bye bye" of andersom roepen. Als je kijkt zie je ergens wel een houten hutje op palen met daarbij die kinderen. Femke is soms schor van het antwoorden. Als de kinderen iets ouder worden, roepen ze niet meer maar staren ze ons wel aan. Net als de volwassenen die doen alsof ze niet staren maar ook niks van ons willen missen. Soms zie je dat ze elkaar aanstoten voordat we langskomen. Het haar van Femke is hier zeker bijzonder maar of dat de reden is voor een jongen van 16 om te zeggen tegen Raymond: "is this your wife, she is so sweet"? Een mevrouw die in de ochtend koffie voor ons maakte maakte zich samen met haar vriendin openlijk vrolijk over de neus van Femke: daar werd eens op geduwd, zo van bij ons in Cambodja steken die neuzen niet zo ver uit.. Na deze doorsteek zijn we bij de grens met Laos.