Visa, vlinders en vuurtjes

We móeten naar de hoofdstad van Laos, Vientiane, om ons visum te verlengen. Daar fietsen we naar de vriendschapsbrug over de Mekong, die de grens vormt tussen de twee landen. Na 4 x een uur in de rij (eerst Laos uit, dan Thailand in, dan omkeren en Thailand uit, Laos in) besluiten we de volgende dag al naar Luang Prabang te reizen. Die weg is momenteel vrijwel onbegaanbaar, dankzij het zware werkverkeer, dat op bevel van Xi (de president van China) werkt aan een spoorlijn en grote dammen. Daarom nemen we de bus. We doen 14 uur over de 335km naar LuangPrabang en komen volledig door elkaar geklotst in het donker aan. 

Luang Prabang houdt zich goed onder de enorme aantallen toeristen die de stad bezoeken. Sfeervol en rustig, met op elke straathoek een Wat, ziet de stad er nog net zo uit als 10 jaar geleden, toen ik hier was met Harry, Michiel en Maarten. We fietsen naar watervallen en bezoeken een vlindertuin, gemaakt door een Nederlands stel. De nacht voor ons vertrek is het volle maan en is er een groot boeddhistisch feest. We zien de monniken met lichtjes rond de tempel lopen. 

Wij laten de stad achter ons en trekken naar het Noorden van Laos, richting China. We trekken van plaats naar plaats en slapen elke nacht in een ander bed. ‘s Ochtends om 5.15 uur gaat de wekker en ontbijten we op onze kamer met koffie, fruit en brood. Als we wegfietsen is het 6 uur en nog donker. Maar de meeste Laotianen zijn al wakker. De vuurtjes worden aangestoken. Vuurtjes onderin een stenen pot, waar een pan op komt te staan; vuurtjes bestaande uit drie boomstammen, die in een stervorm liggen, de uiteinden die elkaar raken branden; vuurtjes van afgevallen bladeren, waar ook het plastic afval in mee wordt verbrand. Er hangt ‘s ochtends een dikke laag rook over de dorpen. 

Rondom de nog donkere huizen begint men toilet te maken, haren kammen, tanden poetsen. Kinderen krijgen een bal kleefrijst in de hand gedrukt. Babies in een doek gewikkeld en op de arm genomen. In de buurt van de Wat, de boeddhistische tempel, klinkt het gezongen gebed en lopen vrouwen met zilver of goudkleurige schalen, waarin rijst, water, bankbiljetten of andere offeringen. Men draagt mooie kleren, met vaak een witte doek of sjerp er overheen. Straks komen de monniken in oranje gewaden de gulle gaven ophalen. 

Als een enorme oranje bal zien we de zon opkomen en zijn al een paar uur op weg voor de hitte van de dag het fietsen zwaar maakt. Even later krijgen we het druk, want dan gaan de kinderen op weg naar school, lopend of fietsend, de steile stukken met de fiets aan de hand. Het enthousiasme is overstelpend, vele sabaidees worden ons toegeroepen en wij maar zwaaien. 

Als we een paar uur hebben gefietst, stoppen we voor een Aziatisch ontbijt: een kom noodlesoep. Dat komt met een bouillonnetje,  rijstnoodles, kruiden en vlees (vanmorgen lever en schijfjes varkenspoot). Daar serveert men dan een schaaltje met groen bij, zoals sla, taugé, een soort waterkers, witte kool, lupine en limoen, die we aan de soep kunnen toevoegen. 

Het leven is gemoedelijk hier. Tussen de kleine huizen scharrelen altijd kippen en eenden met hun kroost. Varkentjes knorren wat rond en de koeien trekken langs de weg van  grasveldje naar grasveldje. Kinderen spelen met knikkers, met een oud bromfietswiel of levende knuffels. Bijna iedereen heeft een eigen handeltje. Vrouwen hebben vaak een winkeltje aan huis, met levensmiddelen, groente en fruit, snoep en drogisterij artikelen. Zo heb je ook altijd aanloop. Ze runnen een restaurantje, of verkopen gekookte maiskolven aan voorbijgangers. Mannen klooien wat in hun garage met brommers en tractoren, of lassen een hek. Heb je geen zaakje aan huis, dan kook je een grote pan rijst, verdeelt die in plastic zakjes en gaat op je brommer de huizen langs, of je verkoopt brokken ijs. Hier in de buurt verbouwt men veel sesamzaad, dat te drogen ligt op vierkante platen in de zon. Overal in Laos zien we vrouwen achter het weefgetouw. 

Volgende week een verhaal over de mistige wouden in het noorden van Laos.