Thais voor gevorderden

Een stuk of twintig achterwerken verheffen zich vóór mij van het tapijt. Allen gehuld in oranje doeken, die er zo juist met veel zorg en inspanning netjes overheen zijn gedrapeerd. Zouden die monniken bang zijn dat er een blote bil uitsteekt tijdens het gebed, denk ik onwillekeurig. Maar het blijkt om de voetzolen te gaan. Die horen bedekt te zijn voor de Boeddha, uit eerbied.

Achter ons schijnt de ondergaande zon de tempel in. We hebben net een lange trap beklommen, geflankeerd door twee naga's, waterdraken. Op uitnodiging van een jonge monnik wonen we een boeddhistische dienst bij (video). Het gezang -waarbij slechts een paar noten worden gebruikt- werkt hypnotiserend.

Ik mijmer ondertussen dat ik misschien best boeddhist wil worden. Zo'n vriendelijke open godsdienst. Altijd welkom in welke tempel dan ook, foto's maken geen probleem en op de grote gong slaan mag iedereen. Volgens Boeddha kunnen we loskomen van het lijden door niks meer te verlangen. Onthechten. Best goed bedacht. Dan tikt Raymond op mijn schouder, dat hij desnoods zonder mij gaat eten, hij rammelt.

Het is onze laatste avond in Laos. De volgende dag steken we de Mekong weer over naar Thailand. Er verandert natuurlijk niet zoveel, fietsend aan de andere kant van de grote rivier. Maar toch. Geen sabaidee zwaaiende kinderen meer. Geen varkentjes die onder en tussen de huizen van de dorpjes scharrelen. Geen anderhalf miljoen meer cashen uit de ATM. Geen groepjes vrouwen of gezinnetjes die langs de weg lopen, op weg naar het werk op het land. Maar ook: aan het einde van de dag zijn we lang niet zo vies. De grotere wegen hebben fietsstroken. Geen plastic verbrandingsvuurtjes meer. Minder brommers. Véél meer vogels onderweg (in Laos werden ze op grote schaal opgegeten). En we zien hier ook weer OUDE honden. Honden met een halsband om, die mee mogen achterop de brommer en daar zelf opspringen.

De Thaise mens is groter en zwaarder dan de Laotiaan en westers gekleed. Toch zijn ze op het platteland nog net zo vriendelijk en verrast ons te zien. Duimen gaan de lucht in, men zwaait en lacht ons breed toe. De taal verschilt dan weer minder dan we verwachtten. De laatste tijd hebben we wat Laotiaans geleerd, onder meer de getallen, namen van gerechten en wat beleefdheden. Veel blijkt in het Thais hetzelfde te zijn. Alleen de vertalingen van het Thais in het Engels zijn dan weer beter dan in Laos: hier geen verkeersborden meer met ‘Shap curve’ of ‘Be careful of accedent’.

Het is Raymonds wens het rondje vol te maken en dus terug te fietsen naar Bangkok. Femke wil liever in het noorden de Mae Hong Son route doen, maar nadat we van een stel Nederlandse fietsers begrijpen dat die route zwaar is en vanuit de dichte bossen weinig uitzicht geeft, zetten we koers naar het zuiden. We fietsen over rustige weggetjes, langs bloeiende tamarinde bomen, over jungle-achtige plateaus, door nationale natuurparken, langs rijstvelden vol vogels en mandarijnen boomgaarden. Overal ontmoeten we open lieve mensen en ook enthousiaste Thaise fietsers. De houten huizen zijn versierd met houtsnijwerk, de gouden tempels glimmen en de vele marktjes zijn kleurrijk als altijd.

Hoewel we voor het licht wordt al op de fiets zitten, zijn de dagen kort; na 12h stijgt het kwik boven het asfalt naar 40 graden. Het begint er mee dat we na zo'n 80 a 90 km in alles onderweg een aanleiding zien om af te stappen. En gauw weer op te stappen, want zonder het briesje van het fietsen gutst het zweet van ons af. Dan vluchten we uiteindelijk een guesthouse binnen. Ik weet wel dat ik het eigenlijk zou moeten loslaten om verlichting te kunnen bereiken, maar we verlangen dan toch wel heel erg naar een kamer met airco en een koud glas water...en doen dat dan ook maar.

Inmiddels hebben we Sukothai bereikt, het middeleeuwse centrum van de Siamese macht. Morgen gaan we de oude tempels bewonderen. En een plan maken voor onze laatste week alweer...